Panna voor vernieuwers

Ik mocht laatst op bezoek bij de Frontrunners: Vertellen over mijn studie naar de transitie in de sport, vanuit het perspectief van leiderschap en cultuur. Een mooie groep mensen is dat. Of: een groep mooie mensen? Beide, denk ik. Vanuit verschillende organisaties afkomstig, met allemaal hun eigen expertise en aandachtsgebieden, vormen zij de avant garde van sportvernieuwing. Althans, dat hopen we. 

Aan de Frontrunners zelf zal het niet liggen overigens. Met de frisse vernieuwingsgezinde blik en het gevoel van urgentie zit het wel snor: laat deze mensen maar schuiven. En dat laatste is misschien wel een beetje het probleem. Want, hoe serieus neemt men dit initiatief in de bestuurs- en directiekamers? Als zij vooroplopen, wie loopt er dan achteraan? Zijn zaken als mandaat, draagkracht en support geregeld? 

In het gesprek dat wij hadden hebben we het lang gehad over de vraag waarom vernieuwen lastig is, en dan vooral voor ‘ons soort organisaties’. Dat heeft te maken met cultuur; de manier waarop we gewend zijn dingen te doen. Onze cultuur zorgt ervoor dat alles in structuren gegoten wordt en dat uiteindelijk de baas over de inhoud mag gaan. Dat is een heel lang verhaal kort en als je er meer over wilt weten, lees dan dit artikel (van WC eend uiteraard…).

Vernieuwing wordt momenteel vooral vormgegeven door projecten, technologie, overlegvormen, innovatiegelden, etc…. tamelijk concrete zaken. Dat lijkt heel prettig, want we kunnen zien wat we realiseren. En begrijp me niet verkeerd, daarmee worden ook daadwerkelijk nieuwe dingen vormgegeven! Maar echte vernieuwing zit volgens mij ergens anders. Dat zit hem in ruimte geven aan andere energie, zonder dat je daar zelf bovenop wilt zitten. De controle loslaten, nieuwe generaties échte verantwoordelijkheid geven en leren aanspreken op ‘de weg’ in plaats van het resultaat. 

Het klinkt misschien als een beetje vage taal, maar let maar eens op in je eigen omgeving. Wie zijn de vernieuwers en wat mogen ze doen? Als de onderwerpen belangrijker worden, hoeveel vernieuwers zitten er dan nog aan tafel? Worden innovaties wild en onbezonnen ingezet of worden ze geassimileerd in bestaande regelmoerassen? Wordt met de hand uitgevoerd wat met de mond beleden wordt? Eigenlijk haken we onszelf steeds pootje, zolang we de manier waarop we tot zaken komen niet durven te veranderen. Leren over de rol van leiderschap in cultuurtransities en een goed gesprek over ethiek en diversiteit voeren bijvoorbeeld.  

Ik wens de Frontrunners toe dat ze ook een rol mogen spelen als cultuurspotters. Dat ze aan mogen wijzen waar we teveel vanuit de top willen bepalen, wanneer we te weinig ruimte geven aan tegenspraak, als we vergeten meer aandacht te besteden aan talentontwikkeling en -begeleiding. Als het resultaat van al onze mooie projecten is dat we over 10 jaar nog steeds met een overload aan witte mannen van middelbare leeftijd in de top zitten…als er dan nog een top is tenminste. Heren (en dames) bestuurders, laat je eens fijn poorten door een chick, zou ik zeggen.