Mijn jaar als Frontrunner: Bianca Wieman

In deze serie vertellen de 10 ‘first generation’ Frontrunners over hun jaar als Frontrunner. Wat ging er goed? Wat kon er beter? Hoe hebben de Frontrunners zichzelf ontwikkeld? En hoe kijken ze naar hun eigen organisatie en de georganiseerde sport in Nederland in algemene zin? Bianca Wieman opent de serie met een verslag van haar jaar als Frontrunner.

Chaos, misschien wel het meest treffende woord om het begin van ons frontrunner jaar samen te vatten. Als groep hebben wij moeten zoeken naar focus. We hadden te veel ideeën, plannen en ambities en kwamen in het begin niet tot heldere keuzes. Gaandeweg het jaar vonden we steeds meer onze weg. Zo zagen we in dat we eerst stil moesten staan bij de cultuur in de sport, voordat er ruimte zou zijn voor de andere thema gebieden. Misschien schoten we daarna zelfs door; als terriërs beten we ons vast in faalkunde en lieten dat thema niet meer los. Maar we deden gelukkig nog veel meer dan dat.

We verdiepten ons uitgebreid in Agile werken; leerden de belangrijkste principes kennen en pasten deze toe in ons frontrunner team. We maakten kennis met de basis van zakelijk tekenen, the hero’s journey en design thinking. Methodieken die helpen om plannen en ideeën concreter te maken, uit te werken en over te brengen aan anderen. Een aantal van de opgedane vaardigheden pasten we toe in de casus van NOC*NSF: we hebben de werkgroep die nadenkt over het lidmaatschapsmodel inhoudelijk geadviseerd. Na ons te verdiepen in het vraagstuk hebben Marc en ik aan de hand van een praatplaat onze visie op de casus meegegeven. Een interessante en leerzame casus waaraan ik graag een bijdrage blijf leveren.

Afgelopen jaar schreven we al allerlei blogs over de inspiratiesessies, bijeenkomsten en trainingen die we hebben gehad. Nu richt ik mij vooral op de uitkomsten, het proces en hoe het frontrunner traject afgelopen jaar heeft bijgedragen aan mijn persoonlijke ontwikkeling. Vlak voordat we met het frontrunner jaar van start gingen kreeg ik de kans een uitgebreid ontwikkel assessment te doen. Achteraf gezien had dat niet op een beter moment kunnen komen. Het bood mij de gelegenheid om het frontrunnerjaar te starten met heldere inzichten over mijzelf en een aantal duidelijke punten waarop ik mijzelf verder wilde ontwikkelen.

In het begin van het jaar ging het over impact, grote dingen doen, het verschil maken en een ‘klapper’ aan het einde. Ik twijfelde of wij, als groep jonge professionals met iets minder dan een dag per week tot ons beschikking, echt konden bereiken waar we op dat moment van droomden. Ik geloofde meer in een aanpak waarbij we inzetten op onze ontwikkeling en het toepassen van opgedane kennis, vaardigheden en ervaringen in casussen en in onze eigen organisaties. Dat zou weliswaar geen spectaculaire en grootse uitkomsten opleveren. Maar wel een meer duurzame verandering teweeg kunnen brengen.

Uiteindelijk hebben we gedurende het jaar steeds meer de aanpak gehanteerd waar ik vanaf het begin in geloofde. In de laatste maand hebben de sessies met Kiki Bakker hier nog aan bijgedragen: zij hield ons een spiegel voor en daagde ons uit om onze grote dromen en ambities klein en concreet te maken. Daarnaast waren vooral de sessies over faalkunde voor mij heel waardevol. Ik leg de lat hoog, niet alleen voor mijzelf (dat is nog tot daar aan toe), maar ook voor anderen. En dankzij de vele sessies, gesprekken en opgedane inzichten heb ik langzaamaan ontdekt dat falen of een misstap maken niet erg is. Sterker nog, het kan juist bijdragen aan groei.

Aan het einde van het frontrunner jaar deed zich binnen de KNGU een mooie kans voor. Als organisatie misten we een informatie manager, een verbindende schakel tussen ICT en business. Iemand die kan werken aan een toekomstgerichte ICT strategie voor de organisatie. Ik denk dat het mede aan het frontrunnertraject te danken is dat ik de sprong heb gewaagd en ja heb gezegd op de vraag of ik dit wilde oppakken.

Al met al kan ik zeggen dat dit jaar mij veel gebracht heeft. Ik heb de kans gekregen om te werken aan mijn persoonlijke ontwikkeling, heel veel te leren én mij bezig te houden met de transitie in de sport. Daarnaast is mijn netwerk enorm gegroeid, niet alleen met 9 collega-frontrunners, maar ook via de sessies en bezoeken aan andere organisaties heb ik waardevolle contacten opgedaan. Wat mij betreft stopt het niet nu het programma is afgerond. Ik zal de rest van mijn carrière een frontrunner blijven en bijdragen aan transitie. Niet omdat verandering een doel op zich is; maar omdat ik geloof dat we in een dynamische wereld leven en werken, die altijd aan verandering onderhevig is. Als organisatie moet je daar in mee bewegen om relevant te kunnen blijven voor de mensen voor wie je het doet. En dat brengt mij terug naar de eerste frontrunner sessie, waarin we onze persoonlijke motivatie moesten delen. Ik geloof dat een grote verandering nodig is waarbij de sporter in plaats van de sport centraal komt te staan. Zodat iedereen ongeacht achtergrond of vaardigheden kan genieten van gymsport. In een omgeving waar het draait om plezier, waar je jezelf kan zijn en die bijdraagt aan je ontwikkeling als individu.