In deze serie vertellen de 10 ‘first generation’ Frontrunners over hun jaar als Frontrunner. Wat ging er goed? Wat kon er beter? Hoe hebben de Frontrunners zichzelf ontwikkeld? En hoe kijken ze naar hun eigen organisatie en de georganiseerde sport in Nederland in algemene zin?
Mijn jaar als Frontrunner heeft op zoveel dimensies goede dingen betekend, dat ik keuzes moet maken over waar ik aandacht aan besteed en dus zal ik me richten op de zaken waar ik het méést trots op ben.Zoveel gezien, gehoord en gedaan in één jaar. Waar begin je dan met schrijven? Laat ik beginnen met het feit dat ik het super vind dat er een nieuwe lichting Frontrunners mag gaan starten in september.
We hebben in het afgelopen jaar gemerkt dat de georganiseerde sport (nog) niet altijd even goed kan inspelen op de behoefte vanuit de sporter. Ook hebben we moeten constateren dat dit in sommige gevallen komt door de manier van werken binnen de georganiseerde sport. Ik neem een aantal handige lessen mee vanuit mijn jaar als Frontrunner, hieronder licht ik er een aantal toe.
Om échte toegevoegde waarde te kunnen creëren voor de sporter, is het enorm belangrijk om de doelgroep te betrekken in bepaalde processen. Nu doen we dat vaak vooraf, door bijvoorbeeld een behoefte-onderzoek. De kans bestaat echter dat bij de oplevering van het product of project, dit toch niet zo goed aansluit bij de doelgroep als iedereen dacht. Maar hoe waardevol zou het zijn om tijdens het gehele project feedback te kunnen ontvangen? Ik geloof er in dat we door middel van co-creatie met sporters en andere stakeholders veel meer kunnen gaan betekenen!
We hebben gemerkt dat we het binnen de sportwereld best lastig vinden om flexibel te zijn. Er heerst een verantwoordingscultuur waardoor we plannen en projecten vooraf zo goed mogelijk dichttimmeren. Iets wat bijsturen op maatschappelijke ontwikkelingen of veranderende behoefte van de klant erg lastig maakt. We moeten onszelf de ruimte geven om niet vast te leggen hoe het ‘eindproduct’ eruit moet zien, maar vooral kijken naar hetgeen wat we ermee willen bereiken.
We hebben het al vaker gehad over faalkunde en fouten maken. Iets wat ik overigens zelf nog erg moeilijk vind. Fouten maken is echter onvermijdelijk als we experimenteren en veranderen. Maar laten we eerlijk zijn, hoe erg kan een fout zijn als we in staat zijn om tussentijds bij te sturen? Laten we onszelf de ruimte geven om fouten te maken en daarvan te leren in plaats van er een oordeel aan te hangen.
En waar begin je dan? Ik heb gemerkt dat ik erg geloof in de bovenstaande principes, maar ik vond het nog wel lastig om ze te vertalen naar de praktijk. Het heeft voor mij gewerkt om kleine stapjes te zetten; in de manier hoe ik zelf werk, maar ook binnen de manier van werken in projectgroepen. Er zijn enorm veel (agile) werkvormen die kunnen helpen, maar het is denk ik vooral belangrijk een toepassing te vinden die aansluit bij de jouw situatie, project of organisatie. Het is voor mij niet realistisch om te werken met een dedicated agile team, maar ik heb wel een aantal laagdrempelige vormen weten toe te passen.
Ik kijk terug op een erg waardevol jaar als Frontrunner. Ik ben dankbaar voor de mooie kans die ik heb gekregen en ik kan terugkijken op een enorm leerzaam jaar als Frontrunner. Naast alle inzichten en gave bedrijfsbezoeken, is mijn netwerk enorm verrijkt en heb ik mij op persoonlijk gebied kunnen ontwikkelen. Het frontrunnerprogramma zit er (helaas) op voor ons, dat betekent natuurlijk niet dat we ‘klaar’ zijn. De transitie gaat door, net zoals wij.
Ontvang de nieuwsbrief over de transitie in de sport.
