In deze serie vertellen de 10 ‘first generation’ Frontrunners over hun jaar als Frontrunner. Wat ging er goed? Wat kon er beter? Hoe hebben de Frontrunners zichzelf ontwikkeld? En hoe kijken ze naar hun eigen organisatie en de georganiseerde sport in Nederland in algemene zin?
Mijn jaar als als Frontrunner was tevens mijn eerste jaar binnen de georganiseerde sport als product owner bij de KNWU. In deze wrap up lees je mijn persoonlijke reflectie op mijn jaar als Frontrunner. Een leerzaam jaar dat anders uitpakte dan ik vooraf had gedacht.
Nog voordat ik een handtekening had gezet onder mijn contract bij de KNWU kreeg ik de vraag of ik wilde deelnemen aan het Frontrunners-traject. Op die uitnodiging zei ik volmondig ‘Ja!’ want wie wijst zo’n kans nou af? Samen met andere enthousiastelingen uit de sport aan de slag gaan om de transitie te versnellen. Tja, waarom eigenlijk niet, dacht ik? Op dat moment had ik nog nauwelijks een beeld van de uitdagingen waar we als georganiseerde sport voor staan. Ook de hoeveelheid tijd en energie die zou gaan zitten in het starten van een nieuwe baan bij een nieuwe werkgever had ik onderschat. Dit was immers pas mijn tweede baan. Bij mijn vorige werkgever was ik vanuit een bijbaan geleidelijk naar een fulltime functie gegroeid. Nu was werkelijk alles nieuw: nieuwe functie, nieuw project, nieuwe werkwijze en een nieuwe organisatiecultuur. Hier aan wennen kostte tijd en veel energie. Hierdoor heb ik het afgelopen jaar maar beperkt kunnen bijdragen als Frontrunner. Achteraf gezien heb ik niet mijn stempel kunnen drukken. Desondanks was het een leerzaam traject en heeft het me veel persoonlijk inzicht geboden.
Een succesvol Frontrunner-schap vergt toewijding, begrip van de georganiseerde sport en een mindset om je organisatie te willen (helpen) veranderen. Ik schoot op alle vlakken tekort, durf ik achteraf wel te zeggen. Mijn toewijding lag volledig bij mijn project binnen de KNWU. Begrip van de georganiseerde sport had ik nog niet of nauwelijks door een gebrek aan ervaring binnen de wereld. En een mindset om de organisatie te willen veranderen was wel aanwezig maar kon slechts beperkt tot uitvoering worden gebracht. Dat kwam door de aard van mijn project, waarin ik niet veel te maken had met de kernactiviteiten van de organisatie.
Nu denk je misschien, daar had je toch tijd voor vrij kunnen maken? Ja, maar afgelopen jaar koos ik bewust voor mijn eigen project. Daar heb ik geen spijt van. Waar ik wel spijt van heb is dat ik vooraf onvoldoende na heb nagedacht toen ik ja zei op de uitnodiging om deel te nemen aan het Frontrunners-traject.
Het belangrijkste dat ik heb geleerd is dat ik vaker nee moet zeggen en sommige kansen, zoals het Frontrunner-schap, voorbij moet laten gaan. Toen ik daar eenmaal op ging letten, en dus vaker ‘nee’ zei, merkte ik hoeveel helderheid en focus dit mij bracht Tegelijkertijd viel me ook op hoe weinig dit eigenlijk gebeurt binnen de sport. De sportwereld in transitie zit namelijk vol goede ideeën maar we willen zoveel tegelijk dat veel ideeën maar half van de grond komen. Willen we een toekomstige generatie sporters (en werknemers!) aanspreken met relevante diensten en producten, dan gaat dat alleen lukken met een heldere, uitgesproken visie, waarin keuzes gemaakt moeten worden. Daarom luidt mijn devies voor de volgende generatie Frontrunners: breng focus aan en durf vaker nee te zeggen. Iets wat we naar mijn idee als eerste generatie Frontrunners ook goed hebben gedaan met het thema Faalkunde, zoals Bianca eerder schreef in haar wrap-up ‘als terriërs beten we ons vast in faalkunde en lieten dat thema niet meer los’. Door onze pijlen te richten op één thema is het thema bij verschillende bonden gaan leven en gaan we als Frontrunners generatie ‘18-’19 misschien wel de boeken in als ‘generatie Faalkunde’. Iets waar we best trots op mogen zijn, ook al hadden we nog 100 andere plannen.
Ontvang de nieuwsbrief over de transitie in de sport.
