In deze serie vertellen de 10 ‘first generation’ Frontrunners over hun jaar als Frontrunner. Wat ging er goed? Wat kon er beter? Hoe hebben de Frontrunners zichzelf ontwikkeld? En hoe kijken ze naar hun eigen organisatie en de georganiseerde sport in Nederland in algemene zin?
Februari 2018. Ik heb mijn planningsgesprek met mijn programmamanager en afdelingsmanager. Hoewel ik me er toen nog niet bewust van was, was dat ene gesprek voor mij persoonlijk hét leermoment van 2018. De conclusie dat ik veel te veel werk op mijn bord had en het echt niet meer zo verder kon. De weken daarna stonden in het teken van keuzes maken. Wat ga en kan ik niet meer zelf oppakken, wat moet iemand anders oppakken en wat doen we vooral nu gewoon even niet. April 2018. Ik krijg een e-mail doorgestuurd van mijn afdelingsmanager met de vraag: “Voel je je een Frontrunner?” De informatie over het Frontrunnerprogramma spreekt me heel erg aan. Echter, een investering van zo’n 8 uur per week, daar lijkt geen ruimte voor te zijn.
Ik hoor vaak om me heen dat je vaker nee moet zeggen. Ik geloof er echter in dat je vaker bewust ja moet zeggen. Er zijn maar een paar dingen die je wel wil én kan doen en heel veel dingen tenslotte niet. Je bent bestuurder van je eigen leven. Focus dus op de dingen die je echt wil én doet.
Het Frontrunnerprogramma was voor mij zo’n bewuste ‘ja’. In mei 2018 begon mijn reis als Frontrunner. Een heel gaaf jaar met zoveel nieuwe ervaringen en learnings die ik niet allemaal hier kan en wil benoemen. Hieronder beschrijf ik mijn belangrijkste inzichten die invloed hebben (gehad) op de georganiseerde sport, mijn organisatie en mijzelf.
De wereld om ons heen verandert elke dag. Ontwikkelingen gaan razend snel. Van organisaties wordt verwacht dat ze hierop blijven inspelen. En zo ook van de georganiseerde sport. Om dit te kunnen doen, is het essentieel om te weten welke ontwikkelingen er gaande zijn, hoe ze in elkaar steken en dit vervolgens te vertalen naar de eigen organisatie. Dit is precies wat ik binnen het Frontrunnerprogramma heb gedaan het afgelopen jaar. De bezoeken bij verschillende vooruitstrevende bedrijven en gesprekken met diverse experts uit uiteenlopende vakgebieden, heeft mij nieuwe inzichten gegeven die ik heb toegepast binnen mijn organisatie, mijn team en mijn eigen werkzaamheden.
Datgene wat je leert van de wereld om je heen en vertaalt naar je eigen situatie, hoeven geen wereldschokkende inzichten te zijn. Juist de kleine dingen kunnen zo ontzettend doeltreffend zijn.
Een van de kleine dingen waar ik hierboven naar refereer, is het inzicht dat ik heb meegenomen uit het bezoek aan ING. We stonden stil bij hun transformatie naar agile werken. Een van de onderdelen die zij toepassen is de Retrospective. Elke 1 tot 4 weken reflecteert het team – los van de inhoud – op het teamproces, hun werkwijze, en de onderlinge relaties. Het structureel reflecteren zorgt er voor dat je tussentijds kan leren en bijsturen. Het reflecteren als team is iets wat we binnen de georganiseerde sport bij projecten al doen. We noemen dit evaluaties. Echter, het is voor projecten van 6 maanden of veel langer al bijzonder als er naast de eindevaluatie ook nog een tussenevaluatie is.
Ik daag je uit om tijdens het volgende overleg met je team / collega’s de Retrospective toe te passen en ervaar wat het voor het team kan betekenen.
Momenteel kan ik oprecht genieten van de manier waarop mijn nichtje van 2 jaar oud de wereld aan het ontdekken is. Als kind staat ‘doen’ centraal. Dit houd in dat ze van alles uitproberen en dat ze leren door vallen en opstaan. Als volwassene is dit helemaal niet meer vanzelfsprekend. We richten ons met name op het behoud van datgene wat we hebben. Als we daadwerkelijk willen inspelen op de veranderende wereld, heb je binnen je organisatie mensen nodig die het lef hebben om iets nieuws te ondernemen. Iets nieuws doen, gaat altijd gepaard met een bepaalde onzekerheid. Dit verhoogt het risico op het maken van fouten. Ik heb me het afgelopen jaar veel bezig gehouden met het thema ‘Falen in de sport’. Op deze website kan je hier veel meer over lezen. De kern hiervan zit voor mij in de groei mindset, waarbij de focus ligt op het proces, leren, beter worden en groei. Een fout maken is dan een extra mogelijkheid om te leren van je ervaring en verder te komen.
Samen met Kiki Bakker hebben we als Frontrunners stilgestaan bij de piramide van betrokkenheid. Een verandering teweeg brengen lukt vaak niet alleen. Je hebt mensen om je heen nodig die zich aansluiten bij het project of de beweging, die hetzelfde willen bereiken. Deze mensen zijn te verdelen over de verschillende lagen van de piramide. Mensen binnen de lagen aan de onderkant van de piramide zullen niet snel een bijdrage leveren en kunnen zich zowel positief als negatief uitlaten over je project of beweging. Bij de andere lagen zijn de mensen positief over datgene waar je mee bezig bent en wordt de bijdrage vanuit hen steeds groter. Ga eens voor jezelf na welke betrokkenheid je nodig hebt van de mensen om je heen en hoe die daadwerkelijk is? Ben je tevreden of wat ga je doen om de betrokkenheid te veranderen?
Ontvang de nieuwsbrief over de transitie in de sport.
